પ્રકરણ – 10 : તરણસ્પર્ધા

વીતેલી વાર્તા વાંચવા ઉપર આપેલા ટેબમાંથી
જમણી બાજુથી બીજા ‘નવલકથા’  ટેબ ઉપર ‘ક્લીક’ કરો.

————————————————————-    

    બીજા દીવસે બધા નીયત કરેલી જગ્યાએ ભેગા થયા. ગોવાએ પોતાને થયેલી અનુભવો વર્ણવ્યા, અને પોતે જેટલું શીખ્યો હતો તે સૌને બતાવ્યું. પાણી છીછરું હતું તેથી ડુબવાનો ભય ત્યજી દઈને બધા નદીમાં ખાબક્યા. ઠંડા પાણીની સીકરોથી બધા પ્રફુલ્લીત બની ગયા. ગોવાએ એને આવડેલી બધી રીતો બતાવી. પણ કોઈને ખાસ ફાવ્યું જ નહીં.

    પાંચો દુરથી આ બધી હીલચાલ જોઈ રહ્યો હતો. તેણે કહ્યું,“ આપણે એમ કરીએ. નદીના કીનારે પેલો પથ્થર છે તેને પકડીને પહેલાં પગ હલાવવાનો પ્રયત્ન કરીએ. તેણે પોતે ચીવટથી અવલોકન અને વીચાર કરીને આ રીત શોધી કાઢી હતી. પહેલાં તો તેણે પોતેજ આમ કરી જોયું. થોડીક જ વારમાં તેના પગ બરાબર હાલવા માંડ્યા. હવે બધાએ એનું અનુકરણ કર્યું.

   પછી પાંચાએ સુચવ્યું કે, આપણે છીછરા પટમાં સુઈ જઈ, માત્ર હાથ હલાવીએ તો? તેણે ;પોતે આમ કરી જોયું, અને સૌના આશ્ચર્ય વચ્ચે તે ડુબતો ન હતો. હવે બધાં આમ કરવા મચી પડ્યા. થોડીક જ વારમાં બધાના બળીયા હાથને કારણે તરાશે એવી આશા બંધાણી.

    અને પછી છેલ્લો તાસ – પાંચો હાથ હલાવતો પગ પણ હલાવવા માંડ્યો અને તે નદીના પટમાં આગળ વધી શક્યો. બધાએ તાળીઓથી આ તરણશીક્ષકને વધાવી લીધો. પાંચાએ આમ ચાર પાંચ વખત કર્યું. હવે એને ફાવટ આવી ગઈ. તેણે હીમ્મત કરીને નદીની વધારે અંદર જવાની કોશીશ કરી, અને તે ખાસું અંદર જઈ શક્યો. જેમ જેમ તેણે આ મહાવરો ચાલુ રાખ્યો, તેમ તેમ તે વધારે માહેર થતો ગયો.

    અને આમ બધા સહપાઠીઓ સાથે ભણતા ગયા. બે એક કલાક આમ શીક્ષણ ચાલ્યું.

    આ જ પ્રક્રીયા ચાર દીવસ ચાલુ રહી, હવે બધા ઉંડા પાણી સુધી નીર્ભય રીતે જઈ શકતા હતા. પાંચાએ જાહેર કર્યું કે, બીજા દીવસે તરણ સ્પર્ધા રાખવામાં આવશે અને જે સામા કાંઠે પહેલો પહોંચી જાય; તેને તરણવીર જાહેર કરવામાં આવશે. આખા કોતરમાં આ સ્પર્ધાની જાહેરાત કરવામાં આવી દીધી.

    અને બીજા દીવસે ગોવા અને રુપલી બન્નેના કોતરોની બધી પ્રજા નદી કાંઠે ભેગી થઈ ગઈ. નદીનું પુર જોતી વખતે જે કુતુહલ હતું તેનાથી અનેકગણી ઉત્તેજના ફેલાઈ ગઈ હતી. બધું હાઉસન જાઉસન નદીકાંઠે આ ચાર જવાંમર્દોને દાદ આપવા હકડેઠઠ ભરાયું હતું.

   ચારે જણા ચામડાનો બરાબર કચ્છ વાળીને નદીના કીનારે તૈયાર થઈ બેઠા. સૌથી ઉમ્મરલાયક વડીલ સ્પર્ધા શરુ કરવાનો સંકેત આપવા બાજુમાં ઉભા રહ્યા. અને તેમણે બધાની જાણીતી શીકાર ઉપર ત્રાટકવાની તીણી સીસોટી વગાડી. અને ચારેય જવાંમર્દો નદીમાં ખાબક્યા. સૌ સૌનાં ઘરવાળાં રાડ્યું પાડી પાડી, એમને પ્રોત્સાહીત કરવા માંડ્યા. નદીમાં તો પાણીની છોળે છોળ ઉડવા લાગી. ચારેમાંથી કોઈ પાછી પાની કરે તેમ ન હતું. બરાબરની હરીફાઈ જામી. ઘડીમાં એક આગળ નીકળે તો ઘડીમાં બીજો.

   અને બધાના આશ્ચર્ય વચ્ચે કાળુ સૌથી પહેલો ઓલે પાર પુગી ગયો. પછે લાખો, પછી ગોવો અને માસ્તરજી છેક છેલ્લા! બધાએ તાળીઓ અને સીસોટીઓથી આ નવા સાહસ અને નવી સીધ્ધીને વધાવી લીધાં. અડધો એક કલાક આરામ લઈ ચારેય પાછા આવી ગયા. આ વખતે પણ એ જ ક્રમ રહ્યો. બધાએ કાળુને વધાવ્યો, અને પાંચાને આ શીક્ષણ કાર્ય સરસ રીતે પાર પાડવા માટે અભીનંદન આપ્યા.

    અને સાથે જ આગલા શીક્ષણ વર્ગમાં જોડાવા માટે યુવાનો યુવતીઓની વચ્ચે પડાપડી થવા લાગી.

     પણ ગોવાએ જાહેર કર્યુ,” હમણાં તરણ શીક્ષણ બંધ. હવેનો કાર્યક્રમ છે. સામે કાંઠેથી શીકાર સંપદા આ કાંઠે લાવવાનો.“ બધાંએ કીલકારીઓથી આ જાહેરાતને વધાવી લીધી.

    આ જ તો વસ્તીનો રોજનો પ્રશ્ન હતો. જંગલમાંથી શીકાર શોધી, કોતર ભેગો કરવો એ બહુ જ મુશ્કેલ કાર્ય હતું. જંગલમાં બીજા ભયોથી પણ સાવધ રહેવાનું રહેતું. શીકારની સંખ્યા પણ મર્યાદીત હતી અને એ ઝાડીઓમાં એવાં તો સંતાઈ જતાં કે, તેમને શોધી કાઢવામાં જ ઘણો સમય જતો રહેતો. પથ્થર ફેંકીને તેમને પાડી નાંખવામાં પણ ઘણી વાર ઝાડ અને ઝાડી વચ્ચે નડતાં. વળી સતત કપરા ઢાળ પર ચઢઉતર કરવામાં ઘણી શક્તી વપરાઈ જતી. મારણને કોતર ભેગું કરવાનું કામ પણ જંગલ અને ઢોળાવોમાં બહુ અઘરું હતું. વરસાદની ઋતુમાં પથરાળ જમીન લપસણી બની જતી. નદીપારની અઢળક સંપદા, એ જ હવે સૌનું લક્ષ્ય બની ગયું હતું.

    અને ચારેય ભેરુ બીજા દીવસના મહાભીનીશ્ક્રમણ માટે તૈયારી કરવામાં પ્રવૃત્ત બની ગયા.