પ્રકરણ – 19 : ભુલાનું ભીષણ સ્વપ્ન

વીતેલી વાર્તા વાંચવા ઉપર આપેલા ટેબમાંથી
બીજી લાઈનના ‘નવલકથા’  ટેબ ઉપર ‘ક્લીક’ કરો.

——————————————-     

     જેમ જેમ રાત ઢળતી ગઈ, તેમ તેમ અંધકાર વધારે ને વધારે ગાઢ થતો ગયો. પવનના સુસવાટા ઝાંખરાંઓમાથી પસાર થઈને તીણી ચીસો પાડતા હતા. ભુલાના અજાગૃત ચીત્તમાં વ્યાપેલ હતાશાનો અંધકાર અને અમાસની એ ઘોર અંધારી રાતની જુગલબંધી કોઈ ખોફનાક રાસડે હીંચ લઈ રહી હતી.

    અને ત્યાં જ દુરથી કોઈ તીવ્ર અટ્ટહાસ્યનો ભયાનક અવાજ જાગી ઉઠ્યો. ભયનું એક લખલખું ભુલાના રોમે રોમને કંપાવી ગયું. અનેક આકૃતીઓના અટ્ટહાસ્યનો એ અવાજ જેમ જેમ નજીક આવતો ગયો, તેમ તેમ ભુલાનું સમગ્ર અસ્તીત્વ થરથરી ઉઠ્યું.

     ટોળે ટોળાં વળીને, ભયાનક નાચ નાચતાં હાડપીંજરો ભુલાને ઘેરી વળ્યા. તેમની આંખોના ખાલી બાકોરામાંથી લીલા ભુરા રંગનો, ઝેરીલો રંગ ચમકી રહ્યો હતો. એમના બોખાં જડબામાંથી લાલ અને કેસરી રંગની જ્વાળાઓ ઓકાઈ રહી હતી. બન્ને હાથ વડે તાબોટા પાડવાથી થતી સુકાં હાડકાંની થપાટો ભયાનક નાદ જગાવી  રહી હતી. કોઈ અજાણ્યા ખુણેથી ડાકલાં અને ડમરુના  કાનના પડદા ફોડી નાંખે તેવા અવાજો આવી રહ્યા હતા. આ મોતના તાંડવનો રાસડો જેમ નજીક આવતો ગયો તેમ તેની ભયાનકતા બળવત્તર બનતી ગઈ. છેવટે  એ બધી ભુતાવળ ભુલાને ઘેરીને સ્થીર ખડી થઈ  ગઈ. 

    ભુલાને જાણે કે, એનો પ્રાણ બહાર આવી રહ્યો હોય એવી ભયાનક સંવેદના ઘેરી વળી. એક હાડપીંજરે તેની તરફ હાથ લંબાવ્યો; અને તેના હોવાપણાને બળપુર્વક બહાર ખેંચી કાઢ્યું. અને ભુલાનું ખોળીયું જેમનું તેમ પડી રહ્યું, પણ ભુલો તેની બહાર આવી ગયો. તેણે જોયું કે તે પણ હવે એક નરકંકાલ બની ગયો હતો. માત્ર તેના તાજાં હાડકાં ઉપર ચોંટેલાં માંસ અને ટપકતાં લોહીનાં ટીપાં, તેની આકૃતીને વધુ જુગુપ્સાપ્રેરક બનાવતાં હતાં. આ હાડપીંજરી ભુતાવળના નાચમાં તે પણ ભળી ગયો. હવે તેને નારીદેહને ભોગવવાની કોઈ વાસના રહી ન હતી. ગોવા કે કોઈ પણ પ્રતીસ્પર્ધી ઉપર આધીપત્ય જમાવવાની મહત્વાકાંક્ષા પણ શેષ રહી ન હતી. હવે તે આ ભયાનક ભુતાવળનો એક ભાગ બની ગયો હતો. આ ભયાનક રાસડા લેતાં લેતાં આગ અને ઝેર ઓકવાની રંગત અનેરી હતી. ક્યાંય સુધી આ રાસ ચાલતો રહ્યો. ભુલાને તેની હવે કોઈ બીક કે જુગુપ્સા ન રહી.

    છેવટે ઉષાનાં આછાં કીરણોના ઉજાસમાં ભુલાની આંખો ખુલી. તેના નીર્ગત બનેલા દેહમાં ફરી પ્રાણનો સંચાર થયો. શબવત્ બનેલા શરીરની તેને ફરી અનુભુતી થઈ. તેણે પગની આંગળીઓ હલાવી જોઈ. તે હાડપીંજરનો ભાગ ન લાગી પણ પુર્વવત્ હાડમાંસની બનેલી તે અનુભવી રહ્યો. જેમ જેમ ભરભાંખળું થતું ગયું, તેમ તેમ તેની ચેતના જાગૃત થવા માંડી. તેની જુની જાત, તેનું એ પુરાણું હોવાપણું નષ્ટ થઈ ગયું હતું. એક નવા ભુલાએ એ ખોળીયામાં જન્મ ધારણ કર્યો હતો – એક જ જીવન લક્ષ્ય સાથે –

    પ્રતીશોધ… પ્રતીશોધ… પ્રતીશોધ…

   ભુલો ઉઠ્યો. તેની બધી અશક્તી અને હતાશા ગાયબ થઈ ગયાં હતાં. તે સપાટાભેર ચાલવા માંડ્યો. તેના ખોળીયામાં કોઈ રાક્ષસી તત્વે નીવાસ કર્યો હતો. કોઈ અજાયબ તાકાત તેને નવા ભવીતવ્ય તરફ દોરી, ખેંચી રહી હતી. આગળ એક નાના તળાવમાં તેણે હાથ મોં ધોયાં. તળાવના પાણીમાં પોતાનું પ્રતીબીંબ તે નીહાળી રહ્યો.

     એ કોઈ બીજું જ જણ હતું.

    એક પાટલાઘો બાજુમાંથી ધીમે રહીને સરકી. લપાક દઈને તેણે પુંછડી પકડી તેને ઝાલી લીધી. આવો શીકાર પહેલી જ વાર તેને હાથ ચડ્યો હતો. આ દલદલમાં બીજું તો શું હાથ આવે? જે મળ્યું તે સહી. હવે આનાથી તો તેણે જીવતર ટકાવવાનું હતું ને? ભુખ સંતોષી, પાણી પી તે આગળ વધ્યો.

    નવી મળેલી આંતરીક તાકાત અને આ ખોરાક – પાણીના બળે તે આગળ ને આગળ ચાલતો જ રહ્યો – વધારે ને વધારે ઉત્તર તરફ. કોઈ નવો સાથ મળી જાય તેની આકાંક્ષામાં.