પાનખર અને અભીપ્સા – એક અવલોકન

     પાછી પાનખર આવી ગઈ છે. વસંતમાં મ્હાલેલું અને ઉનાળાની ગરમીમાં તપેલું એ ઝાડ હવે સાવ બોડું બની ગયું છે. તેની સુક્કી ડાળીઓ પર હવે એક પણ પાન કે અંકુર નથી. તેની ચેતના સુષુપ્ત બનીને, ઠીંગરાઈને, ટુંટીયું વાળીને સુતી છે.

    સુસવાટા મારતા પવનમાં સુસવાતી;   ઠંડીની તીખી તલવારના જલ્લાદી ઘા જીરવતી;  ઠંડાગાર વરસાદની ઝાપટોમાં ઝપટાતી; કદીક સ્નો, બરફ અને હીમકણોમાં થથરાતી; અને આ ઘડી મોત આવશે કે, આની પછીની ઘડીમાં – તે ક્ષણો ગણતી; તેની ચેતના બધી જ આશા બાજુએ મુકીને, એક જ અભીપ્સા દીલમાં સમાવીને બેસી છે. સુર્યના પહેલા કીરણથી ઢંઢોળાઈ, આળસ મરડીને ઉઠવા માટેની.

     વસંતની ઉષ્માનું પહેલું કીરણ એની ઢબુરાઈ ગયેલી ચેતનાને ઢંઢોળીને જગાડશે. એના કણકણ ધીમે ધીમે જાગતા જશે. એક અને બીજો અને ત્રીજો અને પછી અનેક અંકુરો ફટાફટ ફુટવા માંડશે. વસંતનો હુંફાળો વાયરો અને સુર્યકીરણોની વ્હાલભરી આળપંપાળ એ ઝાડને ફરી નવપલ્લવીત કરી દેશે. નવાં પર્ણો ફુટશે; નવાં પુષ્પાંકુર ફુટશે; કુસુમો ખીલશે, ફળો નવા જીવનનાં બી ધારણ કરી નવી શક્યતાઓ સર્જવા તલપાપડ બનીને અધુકડાં બેસી જશે.

     બસ એ જ અભીપ્સા એના જીવતરને, એના સમગ્ર હોવાપણાને જીવીત રાખી રહી છે.

     આપણા મનની નહીં પણ આપણા હોવાપણાની અભીપ્સા શું હશે?