ડાકોર પદયાત્રા

       આ વાત 1992 કે 1993ની સાલની છે. જમણા પગના ઢીંચણ પર કશોક ઝટકો આવવાના કારણે , સખત દુખાવો શરુ થયો હતો. કામ પર નીત્યક્રમ મુજબ ચક્કર લગાવવા જાઉં, તેમાં પણ ચાર ઠેકાણે વીસામો લેવો પડતો હતો. અમુક ઉપચાર કર્યા અને તે તો ગાયબ થઈ ગયો. એની વાત વળી ફરી કોઈક વખત.

      પણ, એ વીજય હાંસલ કર્યા બાદ, વીજ સમારકામ ખાતામાં બેઠો હતો , ત્યારે એક મદદનીશ શ્રી. નાયકે વાત વાતમાં , તે ડાકોર પદયાત્રા કરવા જવાનો હતો; તેમ કહ્યું. વીગતે જાણવા મળ્યું કે, 2400 માણસના સંઘમાં, ચાર દીવસની યાત્રા અને રોજ 20 કી.મી. ચાલવાનું.

     હવે માળું મને પણ શુરાતન ચઢ્યું. ‘લાવને, આ ઢીંચણ બરાબર થઈ ગયો છે કે નહીં, તેની ચકાસણી કરી લઉં.‘

     પણ, મનમાં ડર તો ખરો જ કે, ન કરે નારાયણ ને, ન ચલાયું તો? નાયકે હૈયાધારણ આપી કે, આખે રસ્તે, પાકી સડક પર જ ચાલવાનું હોય છે. એટલે વચ્ચેથી ફસકી જવાની છુટ. એસ. ટી. બસ પકડીને સીધા, સરળ રસ્તે ડાકોર ભેગા થઈ જવાય. માત્ર 75 રુપીયા ભરવાના અને ત્રણ ટંક ચા, નાસ્તા, જમણની વ્યવસ્થા સંઘ તરફથી. આપણો બીસ્તરો સાથે લઈ જવાનો; પણ સંઘવાળા એને એક મુકામથી બીજા મુકામે, ખટારામાં પહોંચાડી દે.

     મારા અમદાવાદી ભેજામાં આ યોજના મીઠી મધ જેવી લાગી. એટલે મેં પણ જનક મહારાજના એ સંઘમાં જોડાવા રુપીયા ભરી દીધા. છેવટે એ સપ્પરમો  દીવસ આવી પહોંચ્યો. અમે કાંકરીયા તળાવ પાસે આવેલા પુનીત આશ્રમમાં સવારનું ભજન અને નાસ્તો પતાવી એ મહાન યાત્રાએ નીકળી પડ્યા.

      અમદાવાદના સીમાડે વીંઝોલ ગામ પહોંચતામાં તો પગે ગોટલા ચઢવા માંડ્યા. મારા સાથીદારો તો ક્યાંય આગળ નીકળી ગયેલા. મારું રગશીયું ગાડું માંડ માંડ ગબડે. બીજા સંઘયાત્રીઓ પણ આગળ જવા માંડ્યા. મોટા રસ્તાથી ફંટાતો નાનો રસ્તો પકડ્યો. થોડેક આગળ ગયો અને એક ડગલું પણ ચલાય એમ ન રહ્યું. રસ્તાની બાજુમાં કોન્ક્રીટની એક પાળી હતી, તેની ઉપર બેસી ગયો. એક એક કરતા બધા યાત્રીઓ આગળ નીકળી ગયા. એમાંના એક બે જણને ભલામણ કરી કે, નાયકને ખબર આપે કે સુરેશભાઈએ તો બસનું શરણું લીધું! ડાકોરની બસની રાહ જોતો, ગાર્ડના ડબા જેવો, હું તો એ પાળી પર ગુડાયો.

    આ અવળી મતી મને શેં સુઝી એના વીચાર જ મનમાં ચાલે. ફરી કદી આવું દુસ્સાહસ ન કરવાનું પણ નક્કી કર્યું. ત્યાં દુરથી એક જાડાં બહેનને આવતાં જોયાં. શહેરી જ હતાં અને સાથે એક નાનકડી થેલી. મને ખાતરી થઈ ગઈ કે, એ પણ સંઘના યાત્રી જ છે. સાથે બીજું કોઈ જ ન હતું. ભારે શરીરને કારણે સાવ ધીમા ડગલાં ભરતાં ચાલે. એ પણ થોડો આરામ કરવા પાળી ઉપર બેઠાં.

    સ્વાભાવીક રીતે અમે વાતે વળગ્યાં.

     મેં કહ્યું ,” હું તો બસની રાહ જોઉં છું. તમે પણ સાથે હશો તો સાથ રહેશે.”

     બહેન, “ ના રે! હું તો ચાલતી મુકામે જ જઈશ.”

     “ પણ આ ઝડપે ક્યારે પહોંચશો?”

     “ બે વાગશે.”

      બીજા બધા તો બાર વાગે પહોંચી જવાનો અંદાજ  હતો. 

     “ તમારી ધીરજને ધન્ય છે. મારી જેમ પહેલી જ વાર આવ્યા લાગો છો. ”

     “ ના રે ! આ આઠમી વખત છે.”

       હું તો અચંબો જ પામી ગયો. વધારે વાત કરતાં એ પણ ખબર પડી કે, એ તો જૈન ધર્મ પાળતાં હતાં ! મને નવાઈ લાગી.

     મેં પુછ્યું, “ તો આ રણછોડરાયના સંઘમાં કેમ?”

    “ ભગવાન તો બધા એક જ છે ને? અમારા પાડોશી વૈષ્ણવ છે. એમનો સંગાથ સારો લાગે છે. અને હું ચાલતાં નવકાર મંત્ર ભણું છું.”

    “ તમને આમ એકલાં ચાલતાં કંટાળો નથી આવતો? “

    ” ના! બહુ શાંતી લાગે છે. મન એક ધ્યાન થઈ જાય છે.”

    શ્રધ્ધાનાં આ અપ્રતીમ દર્શન કરી હું તો ધન્ય બની ગયો. મારી હીમ્મત જાગી ઉઠી. અમે બન્ને સાથે ઉભાં થયાં. પણ એમની ગોકળગાયની ચાલે મારાથી ચલાય એમ ન હતું.  

    મેં વીવેક ખાતર કહ્યું.” હું આગળ ચાલતો થાઉં કે, તમને સાથ આપું?”

    “તમ તમારે જાઓ. હું તો મારી ચાલે પહોંચી જઈશ. “

    એ બહેનની પ્રેરણાએ મારા પગમાં કોણ જાણે ક્યાંથી જોર આવી ગયું.

   ‘‘જય રણછોડ, માખણ ચોર ‘ નો મનોમન જાપ કરતાં મેં તો પગ ઉપાડ્યા. અને ધીમે ધીમે ચાલ વધતી ગઈ. મીલીટરીના જવાન જેવો જુસ્સો પ્રગટવા માંડ્યો. ઝડપી ચાલે મેં આગળ ગયેલા યાત્રીઓને આંતરી, આગળ ધપ્યે રાખ્યું. બધા આ ‘કાકા’ ના નવા જાગેલા ઉત્સાહને પરોસાવતા જાય.  મેં નાયક અને બીજા સાથીદારોને પણ પકડી પાડ્યા એટલું જ નહીં; એમની આગળ નીકળી ગયો.

    પછી તો ચાર દીવસની એ મુસાફરીનો આનંદ ભરપુર માણ્યો. રાતે મોડા સુધી થતાં ભાવ વીભોર થઈ જવાય એવાં ભજનો અને ભોજનો તેમજ વહેલી સવારની ગ્રામ પ્રદેશની રમણીયતા ભરપેટે માણ્યાં.

    પણ એ જૈન બહેનની શ્રધ્ધા અને અંતરનો વૈભવ ભુલ્યાં ભુલાય એમ નથી.