બ્લોગર

તે બ્લોગર છે. કેવળ એકવીસમી સદીની, તરોતાજા પેદાશ.

માનવ ઈતીહાસમાં ભક્તો, ફીલસુફો, પેગંબરો, રાજાઓ, મહારાજાઓ, સેનાપતીઓ, યોદ્ધાઓ, કવીઓ, લેખકો, સંગીતકારો, નૃત્યકારો, શીલ્પકારો, વીચારકો, વૈજ્ઞાનીકો, સંશોધકો, સાગરખેડુઓ, ચાંચીયાઓ, બહારવટીયાઓ, અસામાજીક/ અનૈતીક તત્વો ….. અરે ! સામાન્ય માણસો પેદા થયા છે. પણ બ્લોગરની જમાત એ તો આ નવી સદીની જ પેદાશ છે!

• તે લેખક છે અને નથી.

તે મોટે ભાગે નકલખોર છે. તે સાવ સીધું કોપી/ પેસ્ટ કરનાર કે આખાંને આખાં પાનાં સ્કેન કરીને મુકનાર કે બહુ બહુ તો, ચોપડીઓ કે સામાયીકોમાંથી ટાઈપ કરીને નકલ કરનાર છે. રડ્યાખડ્યા કોક  વીરલા કાંઈક પોતાનું સર્જન કરે છે. પણ એ લેખક કરતાં બહુ જુદી માયા છે. એને એનું લખાણ પ્રસીદ્ધ કરવા માટે કોઈની પરવાનગી લેવી પડતી નથી; કોઈની દાઢીમાં હાથ નાંખવો પડતો નથી; કોઈની ખુશામત કરવી પડતી નથી, કે એને કોઈની શેહ શરમ નડતી નથી. એને કોઈ પ્રુફ રીડરંની જરુર હોય તેમ જણાતું નથી. એ સાવ બીન્ધાસ્ત લેખક છે. એને પ્રસીદ્ધીની કશી પડી નથી. એનું લખાણ બેચાર સગાં સંબંધી અને મીત્રો વાંચે; એનાથી એને સંતોષ છે. બાકી કોઈ પણ લેખકની જેમ પ્રશંસા અને દાદ મેળવવા માટે એ પણ તલસે છે- કદાચ વધારે તીવ્ર રીતે- કારણકે, અહીં આખી દુનીયામાંથી ટપાટપ પ્રતીભાવ મળી શકે છે; જે સામાન્ય લેખકના નસીબમાં નથી.

• એ પ્રકાશક છે અને નથી.

એને પણ બધી રચનાઓ પ્રકાશીત કરવી પડે છે. એને પણ એના ગ્રુપોમાં અને મીત્ર મંડળમાં ઈમેલોથી જાહેરાત કરવી પડે છે. બ્લોગની જાળવણી કરવી પડે છે. રંગરોગાન અને સુશોભન કરવાં પડે છે. પણ એને પ્રકાશકની જેમ ટાઈપ કરનારાની, બીબાં ઢાળનારાઓની,  પ્રુફ રીડરોની, કે વીતરકોની  ફોજ રાખવી પડતી નથી. એને કોઈ મુડી રોકાણ કરવાનું કે લેખકોને વળતર આપવાનું હોતું નથી. કોઈ ચર્ચાસ્પદ લેખ પાછો ખેંચી લેવો હોય તો તે તત્કાળ તેમ કરી શકે છે.

• એ વીતરક છે અને નથી.

જેવી કોઈ રચના પ્રકાશીત થાય કે તરત તે વીતરીત પણ થઈ જાય છે અને ક્ષણમાં જ આખા વીશ્વમાં તે વાંચી શકાય છે. આ માટે  તેને એક પાઈનો પણ ખર્ચ થતો નથી. પણ એ વીતરણ ખરેખર થાય, તે માટે તેને જાહેરાત અચુક કરવી પડે છે. જોકે, આવી જાહેરાત પણ સ્વયંસંચાલીત રીતે થાય તે માટે આર.એસએસ.ફીડની, રીડરની, બ્લોગરીધમની વી. સગવડો પણ નીઃશુલ્ક મળી રહે છે.

• એ વાચક છે, અને નથી.

એને બીજાના બ્લોગ વાંચવા કરતાં પોતાનો બ્લોગ વંચાય એની વધારે પડી હોય છે! અને આથીજ વાટકી વહેવારની જેમ, એને બીજાના બ્લોગ પર મને કમને મુલાકાત લેવી પડે છે; અને ઉપરછલ્લો પણ પ્રતીભાવ આપી, પોતાના  આગમનની હાજરી સાબીત કરી આપવી પડે છે! એ સામાન્ય વાચક જેવો જ હોવા છતાં ઘણો જુદો પડી જાય છે. ચોપડીના વાચકને છેલ્લું પાનું યાદ રાખવા બુકમાર્ક રાખવા પડે છે, અને એ પડી ન જાય એની સંભાળ રાખવી પડે છે. સામાન્ય વાચકને ગમતું લખાણ સાચવી રાખવા ફોટોકોપી કરવી પડે છે. ચોપડીઓની સુચી બનાવી મોકલનાર વાચકના સંબંધીને એ ખરીદવી કે પુસ્તકાલયમાંથી મેળવવી પડે છે, કે મીત્ર પાસેથી ઉછીની લાવવી પડે છે. ( પાછી આપવાની કોઈ બાંહેધરી આપ્યા વીના!)નેટ ઉપર તો ભાત ભાતના ફેવરીટ અને ઈ-બુકમાર્ક હાથવગા મળી જાય છે.
બ્લોગ વાચક તો કોપી/પેસ્ટ કરી ફાઈલ બનાવી નવરાશે અનેક વાર વાંચી શકે છે. મીત્રોને મોકલી શકે છે.  બ્લોગના વાચકને તો કંટાળી જવાય એટલા, કોપી અને ફોર્વર્ડ કરેલા સંદેશ મળતા જ રહે છે! ‘ગમતું એ મારું’ એનાથી એક ડગલું આગળ આ મનોવૃત્તી છે – ‘ગમતાંનો ગુલાલ’ કરવાની વૃત્તી છે. બ્લોગરના ધ્યાનમાં કાંઈક પણ આવે, તો એને ઉછાળો થઈ આવે  છે – એને પોતાના બ્લોગ પર મુકી વહેંચવાનો.

• તે એક સામાન્ય માણસ છે અને નથી.

તે સાવ સામાન્ય માણસ તો છે જ. તે થેપલાં બનાવતી  ગૃહીણી, નવ વર્ષનું બાળક કે બાસઠ વર્ષનો બુઢ્ઢો હોઈ શકે છે. માત્ર થોડુંક કોમ્પ્યુટર વાપરવાનું  જ્ઞાન, થોડીક બ્લોગ આવડત અને ચપટીક ટાઈપ કરવાની આવડત – અને બ્લોગરંની ગાડી ચાલુ. પણ એ સામાન્ય માણસથી મુઠી ઉંચેરો છે. એને કાંઈક વહેંચવું છે; એને માત્ર ખીસ્સાભેગું નથી કરવું. એને કોઈ પણ સામાન્ય કે અસામાન્ય માણસની જેમ પ્રતીષ્ઠા અને બે જણમાં ગણાવાની (Recognition) ખેવના જરુર છે જ. પણ કોઈ ન ગણે તો પણ એ બ્લોગીંગની પડેલી આદત ન છોડવા માટે વીવશ પણ છે – એ નશાખોર છે, એને બ્લોગીંગનો બેવડો ચઢેલો છે! એ સામાન્ય માણસ પોતાના નાનકડા જીવનના વર્તુળમાંથી જરીક બહાર આવેલો જીવ છે.

માટે બ્લોગર એક વીશીષ્ઠ વ્યક્તીત્વ છે – કે નથી?

———————————-

સર્વે વાચકો અને બ્લોગરોને આ બાબત પોતાના વીચાર બીન્ધાસ્ત રજુ કરવા આ બ્લોગરનું ઈજન છે.