ખાલી પગ – એક અવલોકન

ઘણા વખત પછી, ફરી અવલોકનના ચાળે! આ કોઈના નાજૂક અને ઘાટીલા પગનું વર્ણન નથી!

તરવા ગયો હતો ત્યાં બાજુમાં ચાલવાના કોરીડોરમાં, બેસવાના એક  બાંકડાને અઢેલીને બે પગ ઊભા હતા. ખાલી પગ જ, ઊપરનું શરીર નહીં. એના નીચલા ભાગે બે બૂટ પણ પહેરાવ્યા હતા. આમ તો એને પગ ન કહેવાય. એ લાંબા બૂટ જ હતા. તરત ખ્યાલ આવી ગયો કે, આ કોઈ હેન્ડીકેપ માણસને પહેરવાના બૂટ હતા. સ્વીમીંગ પુલમાં નજર નાંખી તો, પચાસેક વરસની ઉમ્મરનો, એક ભરાવદાર પુરુષ તરી રહ્યો હતો. એના બન્ને પગ ઘુંટણ અને એડીની અધવચથી કપાયેલા હતા.

હવે તો મારી નજર એ માણસ પર જ રહી. એ સતત તર્યા કરતો હતો. મારે તો એક લેપ તરી, પાછા આવી, બે ઘડી આરામ લેવો પડે છે. પણ એ માણસને તો થાક જેવું નામ જ ન હતું. મારા નિત્યક્રમ પ્રમાણે બે લેપ અને અડધા પુલ જેટલી લંબાઈમાં પાણીની નીચે ડુબકી મારીને,  હું તો ગરમ પાણીના જેકુઝીમાં શેકાવા પડ્યો. પણ નજર તો ઓલ્યાની ઊપર જ.

મારું જેકુઝી પણ પતી ગયું. પણ તે મહાશય તો સતત તર્યા જ કરતા હતા. પચાસેક પૂરા લેપ  (આવતા જતા થઈને ) તે તર્યો હશે.

અપંગની પ્રતિભા.

ભલે પગ કપાયા; પણ હાથ તો છે ને? સાજાસમા, હટ્ટા કટ્ટા જુવાનને શરમાવે તેવો એનો જુસ્સો અને તાકાત હતાં.

આપણે આપણી નાની નાની વ્યથાઓને પહાડ જેવી બનાવવા ટેવાયેલા હોઈએ છીએ. સહેજ તકલીફ ઊભી થાય અને આપણું ચિત્ત ખોટકાઈ જાય. એવે સમે આવા જણને ચિત્તમાં યાદ  રાખીએ તો?

એક વિચાર તરત મનમાં ઝબકી ગયો

“મારી પાસે સારા બૂટ ન હતા;
તે દુખ ઓગળી ગયું:
જ્યારે મારી નજર
મારા પાડોશી પર પડી;
જેને પગ જ ન હતા.“