ફ્રીસેલ ભાગ -૨ : એક અવલોકન

ભાગ -૧ લખ્યાને એક વરસ થયું.

ત્યારે માત્ર દસ જ પત્તાં લક્ષ્યસ્થાને પહોંચેલાં હતાં અને એક જ પત્તું ખસેડતાં આખો મહેલ કડડભૂસ પડી ગયો – એનો હરખ હતો.

પછી તો આમ આ રમત રમવાની આદત ઘર ઘાલી ગઈ. ઉત્તરોત્તર વધારે ને વધારે નવા જંગ જીતાતા ગયા.

લો એની આ તવારીખ.

૨૮ એપ્રિલ-૨૦૧૧, સાત પત્તાં

૧૭ - મે -૨૦૧૧, ચાર પત્તાં

અને કાલે તો આ બધા રેકર્ડ ટૂટી ગયા. માત્ર બે જ પત્તાં સુધી પહોંચી ગયો.

૩૧ મે - ૨૦૧૧, બે જ પત્તાં !

અને મિત્રોને ખબર આપી દીધી –

વાહ, રે! મેં વાહ.

….

અને અવલોકન શરૂ!

અરેરે! જીવડા. રમત બનાવનારે એમાં દસ લાખ વિકલ્પો ભરેલા છે. એમાં આ બધા ઈડરિયા ગઢો હતા જ. તેં કાંઈ એ પેદા નથી કર્યા! હજુ વળી રમીશ તો એક જ પત્તા સુધી પહોંચીશ અને કદાચ બધાંય નીચે જ રહે – એમ પણ બને. 

તો શાને ખાલી ગુમાન કરે?  રમત રમવાની મજા માણ.

પણ ભાઈયું અને બેન્યું! આમ નવા શિખરો હાંસલ કરવાના ધખારાથી એ મજા બમણી, ત્રણ ગણી, અરે! અનેક ગણી વધી નથી જતી?

માનવ જીવનનો બધો પ્રપંચ આવા ધખારાને કારણે જ  છે ને? કશું લક્ષ્ય જ ન હોય, તો શી મજા?

ફિલસૂફો એવી મજા ગોતવાનું કહે છે – જે આમ ક્ષણિક ન હોય; શાશ્વત હોય.

પણ આ જીવને એમ થાય છે કે, એવી કાયમની મજા જ્યારે મળે ત્યારે એ માણીશું. આજે તો આ બે પત્તાંની મજા માણી લઈએ. 

‘ આજની ઘડી તે રળિયામણી’

માત્ર એક જ વાત – ગુમાન નો હાલે ! એને તો બાય બાય !