વોલમાર્ટમાં શોપિંગ કાર્ટ – એક અનુભવ

       આજ  સવારની જ વાત છે. વોલ માર્ટમાં રોજબરોજની ચીજો ખરીદવા ગયો હતો. ઘણી ચીજો લેવાની હતી; એટલે દરવાજા પાસેથી શોપિંગ કાર્ટ લીધું. પહેલી જરૂરી ચીજ એમાં મૂકવા એક ગલીમાં ( એઈલ?) ગયો. પણ મારે કામની મળી નહીં. શોધતાં શોધતાં બીજી ગલીમાં હશે , એમ માની કાર્ટ ત્યાં જ મુકી તે ગોતવા ગયો.

        એ ચીજ તો તરત મળી ગઈ; પણ એ લઈને પાછો આવ્યો, ત્યારે કાર્ટ ગાયબ! ગલીના બીજા છેડે એક માણસ કાર્ટ લઈને દૂર જતો દેખાયો. હું બીજી ગલીમાં ગયો, ત્યારે તો માત્ર મારું કાર્ટ જ ત્યાં હતું. ‘ચોક્કસ આ માણસને એની જરૂર પડી હશે; અને છેક દરવાજા સુધી જવાને બદલે એ નધણિયાતું કાર્ટ તેણે લઈ લીધું હશે.’

       મારા સ્વભાવ મૂજબ , હું એ કાર્ટની માંગણી કરવા એના તરફ પ્રયાણ કરવા જતો જ હતો; અને અટકી ગયો. ‘ હશે! એને ઊતાવળ હશે.  ભલે એ લઈ જાય. હું તો નવરો ધૂપ છું; અને આમેય ચાલવાનો મહાવરો પાડવાની મને જરૂર છે.’ – એ વિચારે મેં જોયું ન જોયું કર્યું, અને બીજું કાર્ટ લેવા દરવાજા તરફ વળ્યો.

      પણ આખા રસ્તે, એ માણસ તરફ થોડોક અણગમો, અને મારે ચાલવું પડ્યું , તે માટે નાનકડી હતાશા મનમાં ઘેરાયેલાં હતાં.

      દસેક સેકન્ડ  મન આમ વિક્ષુબ્દ્ધ રહ્યું. પણ પછી  ‘દાદા ભગવાન’ નો ઉપદેશ  યાદ આવી ગયો. “એ માણસ પણ મારા જેવો જ શુદ્ધાત્મા છે. એને માટે મેં ભાવ ખરાબ કર્યો, એ ઠીક ન થયું. ભૂલ તો મારી જ હતી ને? એમ કાર્ટ નધણિયાતું મેલીને જઈએ;  તો કોઈક લઈ જ જાય ને? મેં દ્વેશ ભોગવ્યો, એટલે ‘ભોગવે એની ભૂલ’ એ ન્યાયે ભૂલ મારી જ. એ માણસ માટે ભાવ બગાડ્યો , એ માટે એની માફી માંગું છું.”

     અને એ સાથે જ મનની બધી વ્યગ્રતા ગાયબ થઈ ગઈ. સુ.જા. હળવો ફૂલ, અને એનો શુદ્ધાત્મા પ્રસન્ન!

——–

       આમ તો આ સાવ નાનો પ્રસંગ છે. પણ આવા અનેક  – અને અમૂક તો ઘણા ગંભીર કહી શકાય તેવા – પ્રસંગોએ પણ આમ જ તત્ક્ષણ  ક્ષમાયાચના માંગતા રહેવાની વૃત્તિ વધતી જાય છે.

ભૂતકાળની તલવારબાજીઓને અલવિદા!