દાદરાની રેલિન્ગ – એક અવલોકન

અમારી ફિટનેસ ક્લબમાં બીજે માળ જવા માટેનો આ દાદરો છે. એને બે બાજુએ રેલિન્ગ છે. દરરોજ એના ૨૪ પગથિયાં ચઢવાના અને અલબત્ત(!) ઊતરવાનાં – એક વખત નહીં, પાંચ વખત! કારણ ? પગની અને ફેફસાંની કસરત ( aerobic exercise ) . પણ એ સ્વાસ્થ્ય અંગેની વાત અહીં કરવાની નથી. વાત છે – એ ચઢ ઊતર કરતાં સૂઝેલ અવલોકનની.

ચઢતી વખતે, દરેક પગથિયું ચઢવાની સાથે હાથ અચૂક ઉપર ખસેડવો પડે. પણ નીચે ઊતરતાં ? હાથ એની મેળે જ રેલિન્ગ પર સરકી જાય.

ઉપર ચઢવા માટે વધારે મહેનત કરવી પડે છે.

નીચે તો સડસડાટ ઊતરી જવાય !

એમ જ પર્વત પર ચઢવા બહુ શ્રમ કરવો પડે. નીચે તો સડસડાટ ઊતરી જવાય.

કેમ? બહુ જાણીતી વાત લાગી ને?! એમ જ હોય . દાદરો હોય, પર્વત હોય કે, જીવન હોય !

રોજ આ દાદરા પર ચઢ ઊતર કરતાં આ વિચાર અચૂક આવે જ. આજે એ અવલોક્યો !

પણ જુવાનિયાં? એમને આ રેલિન્ગ પર હાથ ટેકવવાની સહેજ પણ જરૂર ન લાગે. એ તો દાદરાની વચ્ચે રહીને સડસડાટ ચઢી જાય. એમની નજર તો એનાથી ઘણી બધી તાકાત માંગી લેતાં મશીનો પર મહેનત કરવાની હોય.

સમયનો તકાજો, વાર્ધક્યની મજબૂરી.

સમય સમય બળવાન છે,

નથી પુરૂષ બળવાન

જો કે, જીવનના પથ પર આપણે એક જ દિશામાં મુસાફરી કરી શકીએ છીએ !