બ્લોગીંગનું એક વર્શ – મારો અનુભવ – ભાગ 1

(એ ભાઇયું અને બેન્યું ! ઉંઝા જોડણી વાપરવા બદલ જરીક મને ખમી ખાજો! )   

          મને યાદ નથી કે, કઇ તારીખે હું આમાં પડ્યો કે તર્યો! પણ 2006 ના એપ્રીલ મહીનામાં આ ફુલ થવાનું (!) કાર્ય હાથમાં લીધું હતું તે નક્કી છે. રીડ-ગુજરાતીનો પાડ માનું કે, ત્યાં કોઇ એક લેખ વાંચતાં કોઇની કોમેન્ટમાં ‘બ્લોગ’ શબ્દ પહેલી વાર વાંચ્યો અને તેમના બ્લોગની મુલાકાત લીધી. તેના પરથી બ્લોગસ્પોટ ડોટ કોમની મુલાકાત માત્ર કુતુહલ વૃત્તીથી લીધી. જાણવા મળ્યું કે મારો પોતાનો બ્લોગ પણ હું બનાવી શકું – પાંચ જ મીનીટમાં; કોઇ ટેક્નીકલ જાણકારી વગર અને ખાસ અગત્યનું તો એ કે, એક પૈસા કે સેન્ટના ય ખર્ચ વગર – ખાસ આ અમદાવાદી માટેનું આકર્શણ – સારું, નમતું અને સસ્તું કે ઉધાર નહીં પણ મફત – અરે સાવ મફત !!
                                      

                 આપણે તો બાપુ ધોડ્યા ! અને પહેલા જ દિવસે ઉત્તર ધ્રુવ પરની એક રાત્રીનું ચીત્ર ચોંટાડી દીધું. સુર્ય કરતાં ય ચન્દ્રને મોટા બતાવતું આ ચીત્ર બહુ જ સાંકેતીક હતું . સુર્યના પ્રકાશથી અજવાળાતા ચન્દ્રની જેમ મહાન સાહીત્યકારોની રચનાઓના પ્રતાપે સાવ અંધારામાંથી થોડો ઉજાસમાં આવેલો આ વાચક પાંચ જ મીનીટમાં મારી પોતાની દુનીયાનો સૌથી મોટો લેખક બની ગયો ! પેલી એસ.એસ.સી. “ “ – પાંચ મીનીટમાં વાળી ગાઇડોની જેમ!
                 વાહ! આપણે જ લેખક, આપણે જ તંત્રી, આપણે જ ટાઇપ સેટર અને આખું પ્રેસ પણ આપણું પોતાનું જ, અને કોઇ ટપાલી કે છાપું વહેંચતા છોકરડાની મદદ વગર આખી દુનીયાના ખુણે ખુણે આપણું છાપું એજ ક્ષણમાં વાંચવા મળી જાય ! અને બીજું કોઇ ના વાંચે – ઘરના માણસો પણ નહીં – તો આપણે પોતે તો છીએ જ ને ?! પાછા ઘણા બધા વિભાગોની અભરાઇઓ પણ બનાવાય, જેમાં ટપાલો વ્યવસ્થીત ગોઠવી શકાય. કેલેન્ડર પણ હાજરા હજુર, જુનાં છાપાં પસ્તીમાં નહીં પણ એક બે ક્લીકેજ હાજર ! આપણી કાનપટ્ટી પકડવા કે આપણી વાહ વાહ કરવા કોમેન્ટ બોક્ષ પણ ખરી જ સ્તો . કોઇ ટપાલમાં કોઇ અક્ષમ્ય ક્ષતી રહી ગઇ હોય તો પાછી સુધારી પણ લેવાય. કોઇના વાંધા વચકા આવે તો પાનીયું પાછું પણ ખેંચી લેવાય ! અને કોઇ ચોક્કસ તારીખે અને સમયે છાપું બહાર પાડવું હોય તો તે ય એડવાન્સ બુકીંગમાં કરાય. એની એ ટપાલ જ્યારે જોઇએ ત્યારે ફરી પાછી સુધારા વધારા સાથે છાપી પણ શકાય. સામટી પાંચ સાત ટપાલો ચા પીને અને ઉજાગરો કરીને બનાવી દઇએ, એટલે ક્રુઝમાં વીના ઉચાટે ફરવા પણ જતા રહેવાય. અને ભાઇબંધ દોસ્તાર રાખ્યા હોય તો, આપણા ખભા અડોઅડ આપણું કામ પણ ઉપાડી લે.
                   ‘વાહ રે મેં વાહ’ કહી આપણે પોતે જ આપણો બરડો થાબડી લેવાનો ! ( અરે! ભાઇ , આ જાતે જ બરડો થાબડવાનું કામે ય મુશ્કેલ તો છે જ વારુ! બરાબર વચ્ચે જ થબડાવો જોઇં ને વળી ! )
                  આથી મૃગેશનો આભાર, એ અનામી કોમેન્ટકાર નો આભાર ( આ વળી એક નવો વર્ગ અને શબ્દ ઉપસી આવ્યો છે – બ્લોગીંગને કારણે સ્તો! ) અને ખાસ તો હીમાંશુભાઇ, કીશોરભાઇ, એસ.વી. , પંચમ, ધવલ અને બીજા મીત્રોનો આભાર – જેમણે મને ગુજરાતીમાં ટાઇપ કરતો કર્યો અને બ્લોગ વાપરવામાં મારા અજ્ઞાનને અજવાળવામાં મદદ કરી. હજારો અનામી આઇ. ટી. નીષ્ણાતો અને આવી મફત સેવા આપતી સંસ્થાઓને યાદ ન કરું તો હું નગુણો જ કહેવાઉં. તેમનો તો જેટલો પાડ માનીએ તેટલો ઓછો. વાંચનારો વર્ગ પણ કેમ ભુલાય- જેમની અમુલ્ય કોમેન્ટોએ કેટલો બધો પ્રાણવાયુ પુર્યો ? – આ ચોસઠ વરહના ખોળીયામાં? અને મારી ઘરવાળીને તો યાદ કરવી જ પડે, જેણે આ બધા ચાળા બહુ ઉદારભાવે સહન કર્યા !
                   અને આ બંદા આ સહુના પ્રતાપે લેખક બની ગયા ! પછી તો વર્ડપ્રેસમાં બનેલા બ્લોગ જોયા અને નવાં લગન કર્યા ! જુનીને ફારગતી યે આપી દીધી અને ઉતાવળમાં એ લગનની તારીખ પણ ભુંસી નાખી !
                  હવે બ્લોગીંગ વીશે કહું, તો આના થકી મારા આ પાછલા જીવનમાં એક નવી ઉશા ઉગી છે. નવા નવા અખતરા કર્યા છે, નવી દીશાઓ ખુલી છે. વાંચન એક દીશામાંનું બન્યું છે. એક કેન્દ્રીય વેબ સાઇટનું સ્વપ્ન ઉજાગર થયું છે. અનેક નવા મીત્રો મળ્યા છે – એવા ખાનદાન મીત્રો કે જેમના મોં પણ હજુ જોયા નથી, કે જેમની સાથે એક હરફ પણ વાત કરી નથી. આખી દુનીયાના બધા ખંડોમાં પથરાયેલા વાચકો મળ્યા છે. અને આપણું પ્રેસ ધમધોકાર ચાલે છે.
               બ્લોગીંગના ઘણા બધા ફાયદા તો આગળ જણાવી જ દીધા છે. થોડા કોઇ રહી ગયા હોય તો સખી દાતાર જેવા વાચકો કોમેન્ટમાં આપી જ દેવાના છે !
                 બહુ લોંબું થઇ જ્યું લ્યો ! હવે આગલી વાત કાલ પર… નહીં તો નેટ પર કુણ વાંચહે? !!

ગુજરાતી નેટ જગત – બીજી આવૃત્તિ – ફેરફાર અને સુધારા વધારા સાથે

અરે કાર્તિક! આ બ્લોગ શું ચીજ છે? “ – રમેશભાઇ ઘેર આવતાંની સાથે જ બોલ્યા.
”કેમ પપ્પા? “
“ આજે પાર્કમાં અમારી મંડળીના પેલા જીતુભાઇ વાતો કરતા હતા. કોમ્પ્યુટરમાં રોજ નવી વાર્તાઓ અને કવિતાઓ અને જોક અને એવું બધું તે તો વાંચે છે. તેમનો દીકરો છે ને રાકેશ; તેણે તેમને બધું શીખવાડ્યું છે. તું ય આ બધું મને શીખવાડ .” – રમેશભાઇ ઉત્સાહથી બોલ્યા.
છેવટે કાર્તિક અને રમેશભાઇ વચ્ચે શનિ રવિમાં આ જુની આંખે નવા તમાશા જોવાનો એગ્રીમેન્ટ થઇ ગયો. અને અઠવાડીયામાં તો રમેશભાઇ જ નહીં પણ કાર્તિકનાં મમ્મી પણ રોજ બ્લોગ વાંચવા લાગ્યા !ઘેર ઘેર હવે આવી વાતો થવા માંડી છે. એક નવી વાંચન ક્રાંતિ જન્મ લઇ ચૂકી છે.

સુંદરમ્ સાથે એક મુલાકાત

6 ડીસેમ્બર 1969ની સવાર. મારાં પત્ની અને હું પોંડિચેરી આશ્રમમાં માતાજીની ખાસ મુલાકાત માટે લાઇનમાં ઊભા છીએ. અમારા લગ્નની આ પહેલી જયંતિ છે.  માતાજીના  આશિર્વાદ લેવાની તીવ્ર ઇચ્છા છે.

ચાલુ દિવસની સવાર – કેનેડામાં

સવારના સાડા છનો સુમાર હતો.. બેબીને નાસ્તો કરવાની ઉતાવળ હતી ( મારી દિકરી સ્તો!)–જોબ પર જતાં પહેલાં. જમાઇ બીચારા ચિંતામાં હતા, તેમના મોજાં જડતાં ન હતા. બાબલો ( બેબીનો જ તો! ) આ બધી ધમાલથી છટકવાના ઇરાદે બોલ્યો ” નાના! તમે પ્રાણાયમનું કહેતા હતા, તે મને શીખવાડો ને ! ”

મારી પહેલી અને સૌથી લાંબી અટક્યા વગરની મુસાફરી

શું તમે અવલ મંજીલની ધારી ? !!
દરીયામાં અડધો એક કલાકની મુસાફરી તો કરી હતી પણ 40 કલાક સુધી જમીન પર ઉતર્યા વિના મુસાફરી કરવાનો આ અનુભવ અજોડ હતો. ટ્રેનમાં પણ 36 કલાકથી વધારે સળંગ મુસાફરી કરી નથી, અને તે પણ જમીન પર પગ મૂક્યા વિના! અમદાવાદથી કલકત્તા જતાં પણ વચ્ચે ઘણા સ્ટેશનો પર ચા પાણી કરવા, કે કંઇ નહીં તો પગ છૂટો કરવાય નીચે ઉતર્યા હોઇશું.

આનંદમયી-2

આનંદથી અંતરયાત્રા શરુ થાય છે.
પણ આપણા જીવનમાં આનંદ કઇ રીતે લાવવો? આપણા જીવનમાં આનંદની ક્ષણો બહુ ઓછી હોય છે. ‘દુઃખ પ્રધાન, સુખ અલ્પ થકી ભરેલું’ આ જીવન છે. અને તે સુખ પણ કેવાં?

આનંદમયી-1

આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી પરમે . . .

ગુજરાતી સાહિત્યની ગઇ પેઢીના મૂર્ધન્ય કવિ શ્રી સુંદરમની, પોંડિચેરી આશ્રમના માતાજીને માટે લખાયેલી આ સ્તૂતિ શ્રી અરવિંદના સાધકોને બહુ જાણીતી છે. વેદો અને ઉપનિષદો માં ૐ સત્ ચિત્ આનંદ એમ લખાય છે. આ ક્રમ કેમ તેમણે કેમ બદલી નાંખ્યો?

એક અકસ્માત – અમેરીકામાં

મારો પુત્ર – ઉમંગ અને હું, ટેક્સાસના પાટનગર ઓસ્ટીનથી થોડેક આગળ હાઇવે ઉપરથી કલાકના 60 માઇલની ઝડપે પૂરપાટ પસાર થઇ રહ્યા હતા. સાંજનો આઠ વાગ્યાનો સમય હતો અને અમારે હજુ ચારેક કલાકનું ડ્રાઇવીંગ કરીને ટેક્સાસના છેક નૈઋત્ય છેડે પહોંચવાનું હતું.