ચાલુ દિવસની સવાર – કેનેડામાં

સવારના સાડા છનો સુમાર હતો.. બેબીને નાસ્તો કરવાની ઉતાવળ હતી ( મારી દિકરી સ્તો!)–જોબ પર જતાં પહેલાં. જમાઇ બીચારા ચિંતામાં હતા, તેમના મોજાં જડતાં ન હતા. બાબલો ( બેબીનો જ તો! ) આ બધી ધમાલથી છટકવાના ઇરાદે બોલ્યો ” નાના! તમે પ્રાણાયમનું કહેતા હતા, તે મને શીખવાડો ને ! ”

મારી પહેલી અને સૌથી લાંબી અટક્યા વગરની મુસાફરી

શું તમે અવલ મંજીલની ધારી ? !!
દરીયામાં અડધો એક કલાકની મુસાફરી તો કરી હતી પણ 40 કલાક સુધી જમીન પર ઉતર્યા વિના મુસાફરી કરવાનો આ અનુભવ અજોડ હતો. ટ્રેનમાં પણ 36 કલાકથી વધારે સળંગ મુસાફરી કરી નથી, અને તે પણ જમીન પર પગ મૂક્યા વિના! અમદાવાદથી કલકત્તા જતાં પણ વચ્ચે ઘણા સ્ટેશનો પર ચા પાણી કરવા, કે કંઇ નહીં તો પગ છૂટો કરવાય નીચે ઉતર્યા હોઇશું.

એક અકસ્માત – અમેરીકામાં

મારો પુત્ર – ઉમંગ અને હું, ટેક્સાસના પાટનગર ઓસ્ટીનથી થોડેક આગળ હાઇવે ઉપરથી કલાકના 60 માઇલની ઝડપે પૂરપાટ પસાર થઇ રહ્યા હતા. સાંજનો આઠ વાગ્યાનો સમય હતો અને અમારે હજુ ચારેક કલાકનું ડ્રાઇવીંગ કરીને ટેક્સાસના છેક નૈઋત્ય છેડે પહોંચવાનું હતું.