ફુવારો – એક અવલોકન

      અમારા સ્વીમીંગ પુલમાં એક સરસ મજાનો ફુવારો છે. તે કલાકે કલાકે પંદરેક મીનીટ માટે ચાલુ કરવામાં આવે છે. જેવો તે ચાલુ થાય કે તરત જ આનંદની એક લ્હેરખી ફરી વળે. બાળકો કીલકારીઓ કરતાં તે તરફ દોડે. બધાંને તેની સીકરો ઝીલી ન્હાવાની ઉતાવળ હોય.   પણ આ ખેલ માંડ પાંચેક મીનીટ જ ચાલે. પછી સૌ સૌની રમતમાં વળે. ફુવારો બીચારો નીસાસા નાંખતો એકલો ટળવળે! રોજનો આ જ ક્રમ.

      મને ઘણી વાર વીચાર આવે…

      આ ફુવારાની જેમ જીવનનાં આકર્શણોનુંય આમ જ હોય છે ને? આપણને જે પ્રાપ્ત કરવાની બહુ જ અપેક્ષા, ઉત્કંઠા, આશાયેશ હોય, તે મળતાં આપણે હરખથી પુલકીત થઈ જઈએ. આપણો આનંદ સમાવાય નહીં તેટલો છલકે.

      અને ક્ષણ પછી? નવી આકાંક્ષાઓ, નવી અપેક્ષાઓ, પેલા પ્રાપ્ત થયેલા લક્ષ્યનું બધું આકર્શણ ઓસરી જાય.

” જ્યાં પહોંચવાની ઝંખના વર્ષોથી હોય ત્યાં,
મન પહોંચતાં જ પાછું ફરે, એમ પણ બને.”

– મનોજ ખંડેરિયા  ( આખી ગઝલ વાંચવા અહીં ‘ ક્લીક ‘ કરો )

       આ જ તો આપણા જીવનની કરુણ વાસ્તવીકતા છે ને?