કુળદેવીની પહેલી યાત્રા

૧૯૭૭ , કનોડા

શિયાળાની બપોર હોવા છતાં. ધોમધખતો તડકો હતો. અમારા જોડિયા દીકરા આશરે બે વર્ષના હતા અને તેડાવા માટે રડતા હતા. રસ્તો સાવ ધૂળિયો અને આબડ ખુબડ હતો. હજી અમારાં કુળદેવી બહુસ્મર્ણા માતાના મંદિરની ધજા તો ઘણે દૂર હતી. રીક્ષા કે ગાડા જેવું કોઈ સાધન મળી જાય એની અમે આશા રાખતાં હતાં. એસ. ટી ની બસે અમને કલાક પહેલાં , ડામરના રસ્તા પરથી આ ધૂળિયા રસ્તાના જન્કશન પાસે છોડી દીધા હતાં.
આ દુઃસાહસ કરવા માટે મનોમન અફસોસ પણ થઈ રહ્યો હતો. પણ છેવટે એ વ્યથાનો અંત આવ્યો, અને પડું પડું કરી રહેલા મંદિરના દરવાજા પાસેના ઓટલા પર ધબ કરીને અમે બેસી ગયા! થોડોક હાહ ખાઈ અમે અંદર ગયા અને મંદિરની હાલતની ચાડી ખાતા ધર્મશાળના એક જૂના ઓરડામાં આશરો મેળવ્યો. સાથે અમને પાણીનું માટલું અને કોલસાનો ચૂલો પણ જાતે ભોજન બનાવવા મળી ગયો!

વાત એમ છે કે, મારાં સાસુ – સસરાએ સિદ્ધપુરમાં એમનાં કુળદેવી સિદ્ધેશ્વરી માતાના થાનકમાં હવન રાખ્યો હતો. બે દિવસ ત્યાં બાદશાહી મજા માણી અમે અમદાવાદ પાછા જવા નીકળ્યા હતાં. સાથે જ્યોતિના કાકા મુકુંદરાય જાની અને કૈલાસકાકી પણ હતાં. સિદ્ધપુરથી નીકળતી વખતે એમણે વાત વાતમાં કહ્યું હતું ” આપણાં કુળ દેવી બહુસ્મર્ણા માતાનું થાનક રસ્તામાં જ આવે છે. ”
મારા બાપુજીએ પણ આ વાત મને કહી હતી, પણ પગપાળો અને કઠણ રસ્તો હોવાના કારણે એ અમને ત્યાં લઈ ગયા ન હતા. આથી અમે નક્કી કર્યું કે, રસ્તામાં આવતા સદુથલા ગામ સુધીની જ ટિકિટ લેવી અને ઘણી જૂની આશકા પૂરી કરવી. આમ જાતરા કહેવાય એવી, અમારી કઠણ જાતરાની શરૂઆત થયેલી!

થોડોક આરામ કરી, કૂવાના થાળા પરથી જાતે ડોલ વડે પાણી ખેંચી અમે બાજુની ટૂટલ ફૂટલ ઓરડીમાં નાહ્યાં અને પછી મંદિરમાં માતાજીનાં દર્શન કરવા ગયાં. ઉપર બતાવેલ મૂર્તિ તો હમણાંની છે . ( ફોટો સૌજન્ય – અમારી ભત્રીજી કૌમુદી જાની) પણ એ વખતે તો એક નાના ગામના મંદિરની હાલત જેવી હોય તેવી જ મંદિરની હાલત અને એવા જ મૂર્તિના શણગાર હતાં.

પણ, અમે શ્રધ્ધાથી માતાજીની પૂજા કરાવી, અંતરથી વંદન કર્યા અને સિદ્ધ પુરથી લાવેલ નાળિયેર ચઢાવી, સાસુમાએ આપેલ મગસનો પ્રસાદ ધરાવી, માતાજીનો પ્રસાદ ભાવથી આરોગ્યો .

સાંજે જ્યોતિ અને કૈલાસ કાકીએ ઘણા વખત પછી કોલસાનો ચૂલો પ્રગટાવવાની જહેમત તાજી કરી અને ગામના કરિયાણાની દુકાનમાંથી લાવેલ ચોખા અને દાળ ઓરી ખોચડી રાંધી. ત્યારે અમે બરાબરની ઊઘડેલી ભૂખને સંતોષી શક્યા!

રાતે ગંધાતી ગોદડીઓ પર આડા તો પડ્યા, પણ મછ્છરોના પ્રેમને શી રીતે રોકવો એ અનેક સમસ્યાઓમાંની એક હતી! પણ થાક એટલો બધો લાગેલો કે, જેમ તેમ સવાર તો પડી અને અમે પાછા એ જ રસ્તે રિટર્ન મુસાફરી શરૂ કરી. જો કે, એક ગાડાંની સહેલ મળી ગઈ હતી, એટલે પહોંચતી વખતની હરકતો ન હતી. સાત વરસની દીકરી અને જોડિયા દીકરાઓને પણ આ અવનવા વાહનમાં મુસાફરી કરવાના નવા અનુભવનો ઉલ્લાસ હતો. આથી અમે નિર્વિઘ્ને મહેસાણાની બસ પકડી અને ત્યાંથી બીજી બસમાં અમદાવાદ પાછા ફર્યા.

આ થઈ ૪૨ વર્ષ પહેલાંની અમારી પહેલી યાત્રાની કથા.

અલબત્ત, પછી તો કુળદેવીના ઘણા ભક્તો ત્યાં જતાં થયાં. વ્યવસ્થા માટે એક ટ્રસ્ટ સ્થપાયું, અને ઘણા બધા ભાવિકોની સખાવતથી અત્યારે તો મદિરની જાહોજલાલી ઘણી વધી ગઈ છે. રહેવા, જમવાની પણ બહુ જ સરસ વ્યવસ્થા છે. વિજળી અને પમ્પના કારણે બધી આધુનિક સગવડો પણ થઈ ગઈ છે. એ વિસ્તારમાં ઓ.એન.જી.સી. ની ઓઈલ ડ્રિલિંગ કામગીરીને કારણે છેક ગામ સુધી પાકો રસ્તો પણ બન્યો છે. એસ. ટી. ની એક બસ પણ દરરોજ ત્યાં જવા અને પાછા આવવા મળી જાય છે.

હાલનું મંદિર

પણ, એ અફલાતૂન મુસાફરીની યાદ
અમારા દિલો દિમાગમાં કાયમી રહી ગઈ છે !

પુખ્ત બનવું એટલે શું?

આદિ શંકરાચાર્ય

પુખ્તતા એ છે કે …

1. જ્યારે તમે બીજાને બદલવાનું છોડી દઈને જાતને બદલવા પ્રયત્નશીલ રહો.
2. જ્યારે તમે અન્યને એ જેવા છે, તેમ સ્વીકારી શકો.
3. જ્યારે તમે ‘દરેક જણ પોતાની રીતે સાચા હોઈ શકે.’ એ સમજી શકો.
4. જ્યારે તમે જતું કરવાનું શીખી લો.
5. જ્યારે તમે સંબંધોમાંથી અપેક્ષાઓ રાખવાનું ત્યજી દો અને આપવાના આનંદ માટે જ કાંઈ પણ આપો.
6. જ્યારે તમે જે કાંઈ પણ કરો તે માત્ર તમારી શાંતિ માટે જ કરો.
7. જ્યારે તમે કેટલા બુદ્ધિશાળી છો , એ બધાંને સાબિત કરવાનું છોડી દો.
8. જ્યારે તમે બીજાની પાસેથી સ્વીકૃતિ અને દાદ મેળવવાની વૃત્તિ છોડી દો.
9. જ્યારે તમે તમારી જાતની બીજા સાથે સખામણી કરવાનું છોડી દો.
10. જ્યારે તમે તમારી જાત સાથે શાંત ચિત્ત હોવાની અનુભૂતિ કરતા થાઓ.
11. જ્યારે તમે ‘જરૂરિયાત’ અને ‘લાલસા’ વચ્ચેનો તફાવત સમજી જાઓ અને લાલસાઓને ત્યજી શકો.
12. જ્યારે તમે ‘ભૈતિક ચીજોમાંથી સુખ મળે છે.’ – એની સાથેનો લગાવ છોડી શકો.

સાભાર – શ્રી. સુબોધ ત્રિવેદી

ઔદિચ્ય સ્મૃતિ ગંથ

ઔદિચ્ય સ્મૃતિ ગ્રંથDownload

જે પુસ્તક પાછું મેળવવાની ઘણા વર્ષોથી ઝંખના હતી – તે હવે મળી ગયું છે. એટલું જ નહીં જેને જોઈએ એને હવે તે મળી શકે છે. આપણા પૂર્વજો અને વડીલોનું આપણી ઉપર હમ્મેશ ઋણ હોય છે. આપણે જે પણ કાંઈ છીએ , એમાં એમનો બહુ જ મોટો ફાળો હોય છે. આનંદ છે કે, એ પુસ્તકની પીડીએફ ફાઈલ આ લેખની સાથે સામેલ કરી શકાઈ છે,

જૂના સહાધ્યાયી અને જ્ઞાતિબંધુ શ્રી. ઘનશ્યામ શુકલનો એ પુસ્તકનાં પાનાં અત્યંત જહેમતથી સ્કેન કરી આ ફાઈલ બનાવી આપવા માટે આભાર માનીએ એટલો ઓછો છે.

આ લખનારના કાકા

સ્વ. શંકરલાલ જગજીવનદાસ જાનીને

સ્મરણાંજલિ

તેમનો પરિચય અહીં

કાકા કવિ પણ હતા. આ જ ગ્રંથમાં એમણે લખેલ અર્પણ કાવ્ય – એની સાક્ષી પૂરે છે –

ભલા એવા માણસને કોણ ઓળખે છે?

ગઝલાવલોકન

સદીઓથી  એવું  જ  બનતું  રહ્યું  છે  કે પ્રેમાળ  માણસ નથી ઓળખાતા

સખી એને  જોવા  તું ચાહી  રહી  છે,  જે  સપનું  રહે છે  હંમેશા  અધૂરું.
પ્રીતમનો પરિચય  તું  માગી રહી  છે.  વિષય  તારો  સુંદર કુતૂહલ  મધૂરું.

લે, સાંભળ એ સામાન્ય એક આદમી છે. હૃદય એનું ભોળું, જીવન એનું સાદું.
ન ચહેરો રૂપાળો,  ન વસ્ત્રોમાં ઠસ્સો,  ન આંખોમાં ઓજસ,  ન વાતોમાં જાદુ.

કવિતાના પણ એ  નથી  ખાસ રસિયા;  ન સંગીતમાં કંઈ ગતાગમ છે એને.
પસંદ એ  નથી કરતા કિસ્સા કહાણી.  કલાથી  ન કોઈ  સમાગમ  છે એને.

એ મુંગા જ મહેફિલમાં  બેસી રહે છે. છે  ચુપકીદી એની સદંતર નિખાલસ.
નથી એની પાસે  દલીલોની  શક્તિ.   કદી પણ  નથી કરતા ચર્ચાનું સાહસ.

જુએ કોઈ એને  તો  હરગીઝ ન માને કે,  આ માનવીમાં મહોબ્બત ભરી છે.
ન કોઈના બુરામાં,  ન  નિંદા  કો’ની.  નસેનસમાં  એની  શરાફત ભરી  છે.

જગતની  ધમાલોથી  એ પર રહે છે.   છે પોતાને રસ્તે જ સૂરજની માફક.
સખી મારા પ્રીતમની છે એ જ ઓળખ. છે સૌ લોક માટે જીવન એનું લાયક.

ગરીબોની પાસે  કે  રાજાની પડખે,  જગા  કોઈ  પણ  હો – શોભી  શકે છે.
પરંતુ સખી, આવી દુનિયાની અંદર, ભલા એવા માણસને કોણ ઓળખે છે?

–   મરીઝ

[ સાભાર – માવજીભાઈ મુંબઈવાળા –  અહીં ક્લિક કરી એ ગીત સાંભળો.]

https://www.mavjibhai.com/madhurGeeto_two/253_bhalamanas.htm

---

ખાસ  જાણીતું ન હોય,   એવું આ ગીત આ અવલોકન માટે ખાસ પસંદ કર્યું છે. બે સખીઓ વચ્ચેનો આ સંવાદ એક સખીનું એના પતિ વિશે વર્ણન છે. ગુજરાતી પદ્ય સાહિત્યમાં અનેક વિષયો પર બહુ મધુર અને ઉચ્ચ કક્ષાની રચનાઓ સર્જાઈ છે. પણ આ રચનાની વિશેષતા એ છે કે, એ કોઈ વિશેષ વ્યક્તિ કે વિચારનું જતન નથી કરતી. એ માત્ર એક સામાન્ય માણસની ગરિમાને ઉજાગર કરે છે.

અલબત્ત , જીવનસાથી હોવાના નાતે એની પત્નીનો એના માટેનો આદર જરૂર ઉપસી આવે છે. પણ એ તો કોઈનું પણ સ્વાભાવિક  વલણ હોય જ ને? એના થોડાક સાથી મિત્રો કે સગાં સંબંધાઓ પણ એ જણ માટે એવો ભાવ જરૂર રાખતા હોય છે.

આવા સાવ સામાન્ય માણસ – રસ્તાની ફૂટપાથ પર ચાલતાં આવા સેંકડો, અજાણ્યા માણસો – આપણી સામેથી, આજુબાજુથી પસાર થતા હોય છે. અરે! આપણા જાણીતા સંપર્કોમાં પણ ઘણી બધી આવી વ્યક્તિઓ હોય જ છે. એમની કોઈ કવિતા નથી લખાતી, એમના જીવનમાં એવી કોઈ ઘટના નથી ઘટેલી હોતી, જેમાંથી કોઈ વાર્તાકારને કથાબીજ મળી જાય. પાણીમાં આંગળી સરી જાય, એમ જીવનના અંતે એનું અસ્તિત્વ ઓગળી જાય છે.

કોઈ ખાસ વસ્તુ વિનાનો સાવ સામાન્ય માણસ !

પણ એ જ તો પાયાની ઈંટ છે. આકાશની ટોચને અડવા મથતા મહાલયો અને પિરામીડો વિશે તો દરેકને માહિતી હોયજ. પણ  એ મહાલયોની પાયાની ઈંટ એણે નાંખી હોય છે. એ મહાલયને ચણવા એણે જહેમત કરી હોય છે. એના પસીનાની સુવાસ આપણને એ મહાલયોમાં કદી આવતી નથી. આપણી ચારેબાજુ શ્વસી રહેલી આવી સામાન્ય હસ્તિઓનાં જીવન વનફૂલની જેમ આકાર લે છે, થોડીક સુવાસ આજુબાજુ ફેલાવે છે અને કરમાઈ જાય છે.

એને કેન્દ્રમાં રાખીને જ તો સમાજવાદ અને સામ્યવાદની ફિલસૂફીઓ રચાઈ છે. એનું પોત વાપરીને જ એમનાં પણ સામ્રાજ્યો ગઈ સદીથી ઝૂમી રહ્યાં છે! પણ ત્યાંય એ માણસ ક્યાંય દેખાતો નથી !

કવિએ છેલ્લી પંક્તિમા આ સવાલ યથોચિત પૂછ્યો છે –

ભલા એવા માણસને કોણ ઓળખે છે?

પણ…..

તમે, હું, સૌ એ અદના માણસને કે, એ વર્ગીકરણ વાળા માણસને બહુ સારી રીતે જાણતા હોઈએ છીએ. એ જ તો કોઈ પણ સમાજનું પાયાનું પોત હોય છે.

  એ અદના માણસને સલામ સાથે વિરમીએ.

જાગૃતિની શરૂઆત

૨૦૧૧, જાન્યુઆરી – અમદાવાદ

‘સુજા’ – તમે દેશની મૂલાકાત વખતે મોટાભાઈને ઘેર મળવા આવ્યા છો. થોડીક વાર પછી, એમની પુત્રી કૌમુદી બહારથી થાકીપાકી આવે છે. ખભા પરનો થેલો ઊતારી સામે બેસે છે. તમને ખબર છે કે, તે આર્ટ ઓફ લિવિન્ગની શિક્ષિકા છે, અને કલોલમાં એનું શિક્ષણ આપીને આવી છે.  થોડીક વાતચીત પછી તમે મનમાં સળવળતો કુતૂહલનો કીડો સંતોષવા એને પૂછો છો –

“આ આર્ટ ઓફ લિવિન્ગ શું છે?”

     કૌમુદી – “એ સમજવા કે જાણવાથી તમને કશો ફાયદો નહીં થાય. તમારે એની બરાબર તાલીમ લેવી પડે, અને એનો નિયમિત અભ્યાસ કરવો પડે.”

     પછી તો તમે ઘેર ગયા. પણ મનમાં જવાબ ન મળવાની ચટપટી વળગી ગઈ. એકાદ અઠવાડિયા પછી, તેને વિનંતી કરી કે, એના હવે પછીના કોર્સમાં તમને સામેલ કરે. એણે તમને દાખલ પણ કરાવી દીધા. કાળક્રમે એમાં પહેલા દિવસે ગયા પછી, બીજું કામ આવવાના કારણે એ પૂરો ન થઈ શક્યો. કૌમુદીને એ ન ગમ્યું – એટલે બીજા બે ત્રણ સંબંધી અને અન્ય વીસેક ભાઈ બહેનોની એક ખાસ બેચ બનાવી તેણે અમદાવાદમાં જ એક કોર્સ યોજ્યો.

   આર્ટ ઓફ લિવિન્ગની સુજાને મળેલી આ બીજી તક પણ એના સ્વભાવ મુજબ ‘ગનાન’ મેળવવા પૂરતી જ મર્યાદિત રહી!  

   પણ છ મહિના પછી, જુલાઈ – ૨૦૧૧ માં અરવિન, ટેક્સાસ ખાતે યોજાયેલ રિફ્રેશર કોર્સમાં તમે ફરીથી ભરતી થઈ ગયા. એના અંતે એના શિક્ષક શ્રી. વેન્કટે પ્રતિજ્ઞા લેવડાવી કે,

    ‘ચાલીસ દિવસ એની સાધના ચાલુ રાખીશ. જો એકાદ

દિવસ પડે તો વાંધો નહીં, ફરીથી એકડે એકથી શરૂઆત

કરીને નવા ચાલીસ દિવસ સાધના કરીશ.“

    અને……એ બીજી નાનકડી સૂચના કામ કરી ગઈ! સુજા – તમે બરાબર ચાલીસ દિવસ યોગ, પ્રાણાયમ અને સુદર્શન  ક્રિયાની સાધના પૂરી કરી શક્યા.

    બસ – એ ઘડી અને એ સતત મહાવરો – આજના દિન સુધી એ અભ્યાસ જારી રહી શક્યો છે. અલબત્ત એમાં પણ ઘણીવાર ઘણી ચૂક થઈ છે. પણ દસ વર્ષના મહાવરાના કારણે, શ્વાસ પર ધ્યાન કેન્દ્રિત કરી મનના પ્રવાહો અને આવેગો પર નજર રાખી શકવાની આદત તમને હવે ‘સહજ’ બની ગઈ છે.

એના ફાયદા સ્વયંસંચાલિત રીતે ( automatically)

મળતા થવાના કારણે,

એ પધ્ધતિ કામ કરે છે –

એ વિશ્વાસ તમારા ચિત્તમાં વજ્રલેપ બની ગયો છે.

ઔદિચ્યોનો ઈતિહાસ

સાભાર – શ્રી. જુગલકિશોર વ્યાસ, જય હર્ષદરાય મહેતા, વાડલા ગામ , જુનાગઢ ની નજીક

ઈ-બુક ડાઉન લોડ કરોDownload

ભજન / માળાને રામ રામ !

૨૦૦૨ની સાલમાં આશરે નવેમ્બર મહિનો

સુજા તમે કાર ચલાવતાં સ્થાનિક મંદિર તરફ જઈ રહ્યા છો. આખા રસ્તે ગાયત્રી મંત્રની માળા ચાલુ જ છે.  પાંચ માળા પૂરી કરવાનો નિત્ય નિયમ ચૂક્યા વિના પાળવાનો છે. દીકરીના ઘરના બેક યાર્ડમાં આવેલા હિંચકા/ લપસણી પર એનાં બાળકોને ઝૂલાવતાં તમે પાંચ ભજનનો ક્વોટા પૂરો કરી દીધો છે. છેલ્લી માળાનો છેલ્લો શ્લોક પતાવી  ‘આજનું કામ પૂરું થયું.’ એવો હાશકારો કરી તમે ઉપરછલ્લો આનંદ માણી લો છો. પણ,  ‘આમ માળા/ ભજન કરવાથી પરમ આનંદ અને શાંતિ મળશે.’  –  એ માન્યતા રોજની જેમ જ ઠગારી નિવડી છે. ખેર! આ જ તમારી નિયતિ છે, એમ મન મનાવી તમે કાર પાર્ક કરીને મંદિર તરફ પ્રયાણ આદરો છો.

  ‘દેશમાં કેવી દોમ દોમ સાહ્યબી હતી? કમ્પનીએ આપેલ મહેલ જેવા ક્વાર્ટરમાં ચાર ચાર કામ કરનારા મદદનીશો હતા. (ચોવીસ કલાક માટે નોકરો માટેના ક્વાર્ટરમાં રહેતી કામવાળી બાઈ, ઘરની સાફસૂફી માટે સફાઈ કામદાર, મોટા બગીચામાં કામ કરવા માટે માળી અને કમ્પનીએ આપેલ ગાડી ચલાવવા માટે ડ્રાઈવર). ઓફિસમાં એક પટાવાળો માત્ર તમારી સેવા માટે હાજર રહેતો. અંગત સ્ટેનોગ્રાફર – ભૂલ્યો, પ્રાઈવેટ સેક્રેટરી તમારો પડ્યો બોલ ઝીલી લેવા તમારી ઓફિસની બહાર હમ્મેશ હાજર રહેતો. ૧૫૦ ઓફિસરોની ફોજ તમારી ૨૫૦૦ માણસોની સેનાના મોખરે હતી.’

  ‘અને આ દોજખમાં? દિવસમાં ત્રણ વખત વાસણ ઊડકવાનાં- એ તો ઠીક; દોહિત્રોનું મેલું પણ તમારે સાફ કરવું પડે છે. રાજરાણીની જેમ દેશમાં  મ્હાલતી તમારી પત્ની અહીં રસોયણ છે. મેલાં લુગડાં એને જ ધોવાં અને વાળવાં પડે છે.’

  ‘બધી મજા ઓસરી ગઈ.
એ સલ્તનત ભાંગીને ભૂક્કો બની ગઈ.
એ તાજ ગયો, એ પાટ ગઈ, એ શહેનશાહી ગઈ.
જીવન ઝેર જેવું બની ગયું.’

    આ રોજ અનેક વાર થતી સ્વગતોક્તિ ક્યારે તમારો પીછો છોડશે? આવા હાયકારા સાથે તમે મંદિરમાં પ્રવેશો છો. આજે દેશમાંથી આવેલા, દંતાલીના સચ્ચિદાનંદ સ્વામીનું વ્યાખ્યાન છે. તમે સાવ નીરસ ભાવે એ સાંભળવા ખુરશી પર બિરાજમાન થાઓ છો. એમના તેજસ્વી મુખારવિંદ સામે જોતાં  તમે ચપટિક ઈર્ષ્યાભાવ પણ સેવી લો છો. ‘આવી પરમ શાંતિ અને સંતોષ આ જન્મમાં કદી તમારા નસીબે આવશે ખરાં?’

     સ્વામીજીનું વ્યાખ્યાન શરૂ થાય છે. એમની વેધક અને અસ્ખલિત  વાણીના પ્રવાહમાં તમે તણાવા લાગો છો. ધીમે ધીમે એમના વિચાર અને વાણી તમારા ચિત્તમાં કોઈક નવા જ પ્રવાહોને જન્મ આપવા માંડે છે. ‘મરણ બાદ મોક્ષ પ્રાપ્તિના લક્ષ્ય કરતાં, આ ક્ષણમાં જીવતા થવાની  વાત જરૂરી છે.’  એમ વળી વળીને અને અનેક ઉદાહરણો આપીને સ્વામીજી સમજાવતા રહે છે. કશીયે સાધના વિના તમારા અંતરમાં એક ટાઢો શેરડો વહેતો થયાનો ક્ષણિક ઉલ્લાસ તમારા કોશે કોશમાં તમે અનુભવો છો. સેવાના આનંદની સર્વોત્તમતા પણ સ્વામીજીએ દાખલા દલીલો સાથે સમજાવી છે. દીકરીના ઘરમાં કામ કરી, તમે પણ એક નાનકડો સેવાયજ્ઞ આદર્યો છે – એ સત્ય તમને સમજાતું જાય છે.

     વ્યાખ્યાન પૂરું થાય છે. આખા રસ્તે કોઈક પરમ ઉલ્લાસ તમારા અંગેઅંગમાં ફરી વળ્યાનો અહેસાસ તમે કરતા રહો છો. આશાના એક નવા કિરણ સાથે તમે ઘેર પાછા ફરો છો. ‘આજથી જ બધા ભજન અને માળાને બાય બાય…’ આ સંકલ્પ સાથે તમે મોડી સાંજના ઘેર પહોંચો છો. કેટલા બધા મહિના પછી તમને ઘસઘસાટ ઊંઘ આવી જાય છે.

    એ ઘડી અને એ પ્રસંગ –

‘સુજા’એ પાછું વાળીને જોયું નથી.

જોકર

વલીભાઈ અને આ જણના નવા બ્લોગનું મુખ્ય પાત્ર

પણ એની વાત છેલ્લે. પહેલાં ‘સુજા – સ્વઉક્તિ’ માણો!

સુરેશલાલ! તમે જાતને બહુ મોટી થઈ ગયેલી માણો છો. પણ તમને યાદ નથી કે તમારા જીવનની શરૂઆત આમ થયેલી!

સાવ પરવશ. આંખ પણ બંધ. આંખ ખૂલ્યા પછી પણ, માત્ર ટાંટિયા હલાવવા જેટલી જ તાકાત. તમે પથારીમાં પેશાબ પણ બિન્ધાસ્ત જ કરતા હતા – એ યાદ છે? અને બાળોતિયું ભીનું થાય અને ટાઢ વાય એટલે મસ મોટો ભેંકડો મારતા’તા એ તો ક્યાંથી યાદ હોય? માને ધાવવા માટે પણ તમે જાતે સક્ષમ હતા ખરા?

અને પછી મોજમાં આવીને
પોતાની પરવશતાને ઐસી તૈસી કરી
આમ મસ્તી પણ તમે જ કરતા’તાને?

સુરેશલાલ!

પછી તો તમે મોટા થયા – ઉમરમાં અને કહેવાતા ગનાનમાં આગળ વધ્યા. મોટા પદે પહોંચી ગુમાનમાં મૂછો મરડતા થઈ ગયા.

પણ તમે જ કહો, સુરેશલાલ! તમે હવે દુઃખ આવી પડે તો – ભેંકડો મારીને રડી શકો એમ છો? તમે તમારા અજ્ઞાન / તમારી બેકાબેલિયત પર આમ હસી શકો છો ખરા?

આગળ વધ્યા કે પાછા પડ્યા?!

માટે જ ‘જોકર’ આ સુજાનું પ્રિય પાત્ર છે.

જીવનની કરૂણતાઓ અને વિવશતાઓ પર
હસી શકવાની એની કાબેલિયત કાબિલેદાદ છે.

આમ …

અહીં ક્લિક કરો

જો આ વાતમાં કાંઈ માલ લાગે તો –

સાવ છેલ્લે તબક્કે પહોંચી ગયેલ તમારા ખડખડ પાંચમ ખંડેર જેવા ખોળિયામાંથી છેલ્લા શ્વાસ રૂપે તમે ઊડી જાઓ અને તમારા લાકડું બની ગયેલ એ ખોળિયાને મુસ્કેટાટ બાંધી તમારા જ દીકરા બળબળતી આગમાં હોમી દે કે, કબરની અંદર પોઢાડી દે

એ પહેલાં ….

અહીં જરીક જ લટાર મારજો ને ?

અફલાતૂન તબીબ – ૧૩૮/ ૮૦

હૃદયના દબાણનું માપ – દસ મિનિટ પહેલાં

૨૦૦૮ માં પહેલી વાર ઉપરનું દબાણ ૧૭૦ની આસપાસ હતું, ત્યારે અહીંના ડોક્ટરે લોહીના દબાણ માટેની ગોળી શરૂ કરાવી હતી. આ ૧૩ વર્ષમાં એ ગોળી કરતાં વધારે પાવર વાળી બે ગોળીઓ છેલ્લા એક વર્ષથી ચાલુ હતી. અને આજે?

૧૩૮/ ૮૦ – દસ દિવસથી

એ બન્ને ગોળીઓ વિના !

કોણ છે એ અફલાતૂન તબીબ, જેણે આ ચમત્કાર કર્યો?

અરવિન ખાતે મારા દીકરાની કોલોનીમાં

રહેતા ખાસ મિત્ર – મોહન મોઘે

સલામ – મોહન

એમની સલાહથી ગ્લુટન ન હોય, તેવા આહાર પર છું – એના પ્રતાપે

આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી પરમે

અરવિંદ આશ્રમ, પુડિચેરી ખાતે સ્વ. ‘સુંદરમ’ રચિત, પરમપૂજ્ય માતાજી અને પરમતત્વની આ સ્તૂતિ ગુજરાતના અરવિંદ – માતાજીના ચાહકોની માનિતી સ્તૂતિ છે. પણ, એથી વિશેષ – અમારા કુટુમ્બના પૂજ્ય વડીલો સ્વ. ભીખાભાઈ અને શારદાગૌરી જાનીની પણ આ માનિતી સ્તૂતિ હતી. અમારા કુટુમ્બમાં એ નિયમિત ગવાતી. આજે જ્યારે કુટુમ્બના સભ્યો વિશ્વભરમાં ફેલાઈ સ્થાયી થયા છે, ત્યારે એમને તેમ જ અરવિંદ, માતાજીના સૌ ગુજરાતી ચાહકોને આ સ્તૂતિ – વિડિયો અમૃતના ઓડકાર સીંચશે – એવી અભ્યર્થના છે.

આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી, પરમે….આનંદમયી, આનંદમયી, આનંદમયી….

તવ મહામુદાના ધામ ત્યહીં.
અમ અલ્પમુદાના ધામ,ઠામ,મુકામ અહીં.
તવ પરમ હર્ષના સાગર કેરી છોળ.
અમ ક્લેશ દુઃખના ઘોર અહીં વંટોળ.
તું આવ લઈ (3), તવ ધસમસ, નંદ-પ્રચંડ તણા રસપૂર
તું આવ અહો.(3) આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી, પરમે….

ચૈતન્યમયી, ચૈતન્યમયી, ચૈતન્યમયી
તવ ઊર્ધ્વચિતિના ગગન ત્યહીં,
અમ ચિતિધરાના તમસ ઘોરમાં મગન અહીં.
તવ પ્રખર ચૈત્યના ઝળહળતા રવિરાજ
અમ ટમટમ દીપક દીન તણાં અહીં કાજ
તું આવ લઈ (3), તવ છલછલ ચેતન તણા સભર અંબાર
તું આવ અહો.(3)\ આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી, પરમે….

સત્યમયી, સત્યમયી, સત્યમયી
તવ સ્વર્ણજ્યોતિની સૃષ્ટિ ત્યહીં
અમ તમસ છાયી લઘુ દ્રષ્ટિ અહીં.
તવ પ્રખર તેજના દીશ દીશ ભરતાં નીર
અમ મનમનના આ પંક સહુ મલીન સહુ તીર
તું આવ લઈ (3), તવ ઉજ્જવળ ઝળહળ, ભર્ગ તણા ભંડાર
તું આવ અહો.(3) આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી, પરમે….

પરમે, પરમે, પરમે, પરમે,
તવ વિશ્વપારના પવન ત્યહીં
અમ ભૂમીજડિત સહુ ક્રમણ અહીં,
તવ સૃષ્ટિ સર્વને ક્રમી જતા નિત, નૂતનતમ સંચાર
અમ ડગમગ પડતા કદમોનો આ શોક,મોહ, સંસાર
તું આવ લઈ (3), તવ દિવ્ય જગતના ભવ્ય મધૂર ઝંકાર
તું આવ અહો.(3) આનંદમયી, ચૈતન્યમયી, સત્યમયી, પરમે ….

– સુંદરમ

અને… એ સ્તૂતિ પર મારા વિચારો અહીં –

સુંદરમ સાથે એક સાંજ