બીજી ઓક્ટોબર. ગાંધી જયંતિ. પણ પ્રાઇવેટ નોકરીમા રજા થોડી હોય? નોકરી પરથી છુટી પંકજ સીધો ઘેર આવ્યો. પત્નીએ દરવાજો ખોલ્યો કે ખોલતાની સાથે પ્રશ્નોની ઝડી વરસી.
” સુલુ (સુલોચના) એક કંકોતરી ટ્રિપાઇ પર રહી ગઇ હતી, એ ક્યાં છે? તારા હાથમાં આવી? મને યાદ છે ત્યાં સુધી મેં ત્યાં જ મૂકી હતી. તેં લઇને કબાટમાં તો નથી મૂકીને?.
” સુલોચના, ” કોની હતી? તે આમ હાંફળા ફાંફળા થાઓ છો?”
“અરે,મારા શેઠના છોકરાના પાંચમીએ લગન છે તેની કંકોતરી હતી.”
“તે એમા આમ રઘવાયા શું કામ થાઓ છો. મળી જશે. અને ન મળેતો કાલે ઓફીસમાથી બીજાને આપેલ હોય તેનો મોબાઈલ માં ફોટો પાડી લેજો્”
“સુલુ, એ વાત નથી. ગઇકાલે શેઠે પગારના વીસ હજાર આપેલા તે પણ મેં એમાં મૂકેલા.
” “પીળા રંગનુ કવર હતું?”
“હા, હા એ જ.” પકજ બોલ્યો.
“હાય રામ. આજે જ મેં પસ્તીવાળાને પસ્તી આપી તેમા પૂંઠા, નકામી નોટો, છુટ્ટા કાગળો, જાહેરાતના ચોપાનિયા બધુ છાપાઓની વચ્ચે ઘુસાડી આપી દીધું. મુઓ, છાપાની પસ્તીના બાર રુપિયા અને આવા કાગળોના બે રુપિયા જ આપે છે. એટલે હું તો દરવખતે પસ્તી આપું ત્યારે આવું બધુ છાપામા ઘુસાડી દઉં. જરુર એ પીળુ કવર પસ્તીવાળાને અપાઇ ગયું છે.”
સુલોચનાએ ડર સાથે કથની કહી. પંકજની નીચેથી ધરતી સરકી ગઇ.
” અરે, હવે આ મહિને રોહિતની સ્કુલની ફી, કિરાણાનુ બીલ, લાઇટ, દુધ, છાપાના પૈસા કેમ ચુકવશું?
ઘરનુ વાતાવરણ ગમગીન થઇ ગયું . સાંજનુ ન વાળુ કરી શક્યા કે ન રાત્રે સૂઇ શક્યા. બીજે દિવસે ઓફીસના બીજા કર્મચારીઓ પાસે ઉધાર માંગી કરીને દસેક હજાર ભેગા કર્યા. થોડા ઘણા સુલોચનાએ બચાવેલ અને બીજા બેંકમા બચતમાંથી ઉપાડી વીસ હજારનો મેળ કર્યો.
આજે પાંચમીએ શેઠના છોકરાના લગનમા જવા બસમા જ ગયા. હોલના પગથિયા ચઢતાતા ત્યાં એક આધેડ વયનો માણસ સામે આવ્યો અને બોલ્યો, ” બેન તમે શારદા સોસાયટીમાં રહો છો?
એક અજાણ્યા માણસનો સવાલ સાંભળી સુલોચનાબેન ઘડી ખચકાઇને બોલ્યા,
“હા,”
ત્યાં તો બીજો સવાલ આવ્યો. , ” તમે બે ત્રણ દિવસ પહેલા પસ્તી આપી હતી?”
સુલોચના અને પંકજના કાન ઉંચા થઇ ગયા. અને સુલોચનાબેને કહ્યું,
“હા”.
“બેન એ પસ્તીવાળો હું જ છું. અહીં લગનમા આવીને તમને શોધવાના હતા એટલે દાઢી કરાવી, મારા ભાણેજ જમાઇને ત્યાં થી લગનમા શોભે તેવા કપડા પહેરીને આવ્યો ને એટલે તમે મને ઓળખી નહીઁ શક્યા. પણ રાત્રે છાપાની પસ્તીમાંથી પૂંઠા ને કાગળો છુટા પાડતો હતો ત્યારે આ એક કંકોતરી નીકળી. બેન લોકો છાપા ભેગા આવા કાગળો નાખી દેતા હોય છે જે અમારે રોજ છુટા કરીને ફક્ત છાપા જ વહેપારીને આપીએ તો પૂરતા પૈસા આપે. નહીં તો ૨૦%ઓછા આપે. કંકોતરી વજનદાર લાગી એટલે મેં ખોલી તો અંદરથી વીસ હજાર રુપિયા નીકળ્યા. કકોતરીની તારિખ જોઇ તો પાંચમી હતી. એટલે થયું કે જેમની પસ્તીમાંથી આ કંકોતરી નીકળી છે તે લગનમા આવશે. એટલે તેમને લગ્નના હોલ પર શોધી કઢાશે. એટલે હું અહી તમને શોધવા જ આવ્યો.”
એમ કહેતા એ પસ્તીવાળાએ પોતાના પાકિટમાંથી પેલી કંકોતરી કાઢી ને સુલોચનાબેનના હાથમા મૂકી. ઝટ પંકજે કંકોતરીનુ કવર ખોલી વીસ હજાર જોતાની સાથે ખુશ ખુશ થઇ ગયો. વીસ હજારમાંથી એક હજાર પસ્તીવાળાને આપવા હાથ લંબાવ્યો,
પણ પસ્તીવાળાએ હક વગરના પૈસા ન લીધા તો ન જ લીધા.
આજનો સુવિચાર( લેખકના નામ પર ‘ક્લિક’ કરી; આવા બીજા સુવિચાર મમળાવો.
વાચકોના પ્રતિભાવ