આજથી એક લાખ વર્ષ પહેલાં…..
પર્વતની તળેટીમાં, ધરતીના પેટાળમાં સોનું સોડ વાળીને સૂતું હતું. તાકાત વાળી મહાકાય નદીએ લાખો વર્ષ વહી વહીને એને જમીનની સપાટીની ઘણી નજીક લાવી દીધું હતું. હવે એને પાતાળની ગરમી ખાસ સહન કરવી પડતી ન હતી. નદીનાં ઠંડા જળથી હવે તેના અંગે અંગમાં શીતળતા પણ વ્યાપી હતી.
એક દિ’ એના સુષુપ્ત આત્માને કોઈએ ઢંઢોળી જગાડ્યો. જમીન પર લહેરાતા સાવ નાનકડા વૃક્ષના મૂળના છેડાએ એને ગલીપચી કરી! સોનાને હસવું આવી ગયું.
મૂળાંકુરે કહ્યું,” ચાલ! મારી જોડે જોડાઈ જા. તને હવાની લહેર બતાવું. ઝળહળતો સૂરજ દેખાડું .”
સોનું ,” એ તે વળી શી બલા? અહીં નિબીડ અંધકારમાં પોઢવાની મજા જ મજા છે.“
મૂળાંકુર ,” એક વાર બહારની સફર કરી તો જો. એ મજા પણ માણી જો ને.”
સોનું ધીમે ધીમે મૂળાંકુરના રસમાં ઓગળવા લાગ્યું. છેવટે એ વૃક્ષની ટોચ પર આવેલી નાનકડી ડાળીની અંદર સળવળવા લાગ્યું. પણ હજી એને સૂરજદાદા દેખાતા નહોતા. એણે ડાળી વીંધીને ચપટીક બહાર ડોકિયું કર્યું .
અને અહોહો ! બહાર તો સૂરજદાદા તપી રહ્યા હતા. વૃક્ષની ટોચ પરથી આજુબાજુની લીલી છમ્મ ધરતી પણ સ્વર્ગ સમાન લાગતી હતી. દૂર ઊંચે પર્વતનું શિખર એની મહાનતામાં આકાશને આંબી રહ્યું હતું. ટપ્પાક દઈને સોનાં બહેન તો એ અંકુરમાંથી પીળી ચટ્ટાક પાંદડીઓ બનીને લહેરાવાં લાગ્યાં.
ગરમાળાના એ વૃક્ષને
સોનેરી બાલિકા જન્મી ચૂકી હતી.
આજનો સુવિચાર( લેખકના નામ પર ‘ક્લિક’ કરી; આવા બીજા સુવિચાર મમળાવો.
વાચકોના પ્રતિભાવ